Najgroźniejsze choroby zakaźne kotów

Koty, spośród wszystkich zwierząt domowych, są nosicielami jednych z najgroźniejszych chorób zakaźnych. Infekcje, zwłaszcza o charakterze wirusowym, są początkowo trudne do zdiagnozowania, ponieważ rozwijają się stopniowo i nie dają jasnych objawów. A choroby zakaźne kotów częso mają tragiczne w skutkach konsekwencje.

Choroba może przybrać postać utajoną – przez lata nie dając żadnych objawów i powracając w momencie obniżenia odporności z powodu wieku, narażenia na stres czy osłabienie.

Istnieją choroby zakaźne kotów, na które nie wynaleziono jeszcze szczepionek. Dlatego, aby zabezpieczyć kota przed infekcją – spowodowaną zwłaszcza chorobami śmiertelnymi – powinniśmy poznać mechanizmy przenoszenia tych chorób.

Najbardziej niebezpieczne choroby zakaźne kotów

Zespół nabytego niedoboru immunologicznego

Choroba wywoływana jest przez wirusa niedoboru immunologicznego (FIV), charakteryzującego się długim okresem inkubacji. Zakażenie może przebiegać ze skutkiem śmiertelnym.

Objawy towarzyszące chorobie to między innymi wtórne infekcje spowodowane brakiem odporności organizmu, a także anemia związana z supresją szpiku.

Wirus najczęściej przenoszony jest ze śliną. Do zakażeń najczęściej dochodzi podczas pogryzień, dlatego kocury – które z większą skłonnością uczestniczą w walkach niż kotki – trzy razy częściej chorują na tę chorobę.

Zakaźne zapalenie jelit (FIE) / kocia panleukopenia / kocia parwowiroza / koci tyfus / nosówka kotów / agranulocytoza

Czynnikiem przyczynowym choroby jest wirus panleukopenii kotów (FPV) należący do parwowirusów kocich. Możliwe jest uniknięcie choroby, ale nieleczona często kończy się śmiercią.

Przebieg zależy od stanu odporności i wieku zwierząt. Kocięta w pierwszych tygodniach życia pochodzące od matek uodpornionych są niewrażliwe na zakażenie. Najbardziej wrażliwe są kocięta pomiędzy 6 tygodniem a 4 miesiącem życia, co związane jest z zanikiem odporności biernej przekazanej przez matkę.

Najczęstsze objawy to: ostre wymioty i biegunka, także z domieszką krwi, osłabienie i apatia oraz odwodnienie.

Wirus jest wydalany głównie z kałem, w mniejszym stopniu z wymiocinami, moczem i śliną. Koty, które przechorowały, mogą wydalać niewielkie ilości wirusa przez wiele lat. Wirus jest bardzo odporny i w sprzyjających warunkach może przetrwać w mieszkaniu około roku.

Wirusowa białaczka kotów

Wywołuje ją wirus białaczki kotów (FeLV). Nie jest to wirus onkogenny, ale wywołuje proces nowotworowy, aktywując onkogeny komórki gospodarza. Koty zakażone wirusem mogą chorować lub też być bezobjawowymi nosicielami.

Do objawów towarzyszących chorobie należą: apatia, brak apetytu, chudnięcie, bladość błon śluzowych. Istnieją dwie możliwe postacie choroby – w pierwszej dochodzi do proliferacji komórek i rozwoju chłoniaka, natomiast druga przebiega z aplazją szpiku, anemią, spadkiem odporności czy zaburzeniami płodności.

Mogą pojawiać się wtórne infekcje. Wirus wydalany jest głównie ze śliną, ale również z kałem, moczem i mlekiem. Najczęściej do zakżenie dochodzi poprzez kontakt bezpośredni i walki kotów.

Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów (FIP)

Śmiertelna, szeroko rozpowszechniona, wirusowa choroba wyniszczająca koty, wywoływana przez zmutowanego koronawirusa (FeCV). Najbardziej podatne są młode koty.

Objawy FIP zależą od postaci choroby – w wysiękowej pojawia się gorączka, postępujące chudnięcie oraz gromadzi się płyn w jamie opłucnowej utrudniający oddychanie oraz w jamie brzusznej, powodujący powiększenie obwodu brzucha. Postaci suchej towarzyszą zaburzenia neurologiczne, trudności z oddychaniem, oraz uszkodzenia nerek i wątroby.

Wirus najczęściej przenoszony jest na kocięta w czasie bezpośredniego kontaktu z zakażoną matką. Dochodzi do zakażenia drogą pokarmową lub oddechową.

Wścieklizna

Śmiertelna, wysoce zaraźliwa choroba, niebezpieczna także dla ludzi. Wywoływana jest przez wirusa – Lyssavirus, z rodziny Rhabdoviridae.

Do najczęściej występujących objawów wścieklizny należą: zwiększona agresja lub uległość, zaburzenia neurologiczne wynikające z zapalenia mózgu, trudności w przełykaniu oraz kulawizna.

Wirus wścieklizny znajduje się w ślinie chorego zwierzęcia i jest przenoszony podczas bezpośredniego kontaktu. Jest oporny na warunki środowiskowe i poza organizmem szybko ginie. Gdy byliśmy świadkami pokąsania naszego kota przez inne zwierzę i nie mamy pewności, że było ono zaszczepione, uważnie obserwujmy zachowanie kociaka przez co najmniej 15 dni.