Jak zająć się psem, który stracił wzrok? – garść porad

Miałam sunię, która straciła wzrok w wieku 15 lat i to w bardzo krótkim czasie – to był dramat, bo psu w tym wieku szalenie trudno jest się zaadaptować do nowych z gruntu warunków. Jednocześnie była ogólnie zdrowiuteńka – więc nie chciałam jej usypiać. Nawet przyczyny utraty wzroku lekarze nie mogli zdiagnozować, bo wszystkie badania były w normie 6-8-letniego psa. Na szczęście mieszkaliśmy we troje tylko: ona, kot i ja. Poza tym pracuję w domu, co też było istotne, bo nie zostawała sama. Dzięki temu miała trochę mniej stresu, ale i tak było to trudne dla nas obu 🙁 zwłaszcza, że niektórzy uważali, że pies się męczy i należy mu „skrócić cierpienia”, czego z kolei ja nie potrafiłam zrobić, a jednocześnie aż płakałam czasem patrząc na nią, ale i uśmiechałam się, gdy mimo wszystko cieszyła się ze spacerów :'( 🙂 Tak czy inaczej powstał taki oto system:
1. Do windy wsiadała i wysiadała z niej samodzielnie – dobrze poznała wcześniej dźwięki temu towarzyszące, ale gdy widziałam, że czuje się niepewnie brałam ją na ręce (np. gdy ktoś się dosiadał), wtedy była spokojniejsza (malutka nie była, więc nie powiem – lekko nie było, ale czego się nie robi dla bliskich 😉 ).
2. Trzeba było znosić ją po schodach, żeby nie spadała – nie potrafiła badać podłoża.
3. Najbezpieczniej było też wynieść ją na dwór, żeby samodzielnie nie musiała przechodzić przez drzwi – bała się ich, bo jeszcze gdy widziała, niechcący przycięto jej łapkę, więc bardzo się denerwowała i uspokajała dopiero, gdy poczuła trawnik pod nogami. Najbezpieczniej czuła się – z jakiegoś powodu – na trawniku. Podejrzewam, że na chodniku „spotkania” z ludźmi ją stresowały i dlatego wolała trawnik.
4. Chodziłam na spacery zawsze w te same miejsca, żeby miała szansę nauczyć się topografii, ale nie wszystko „łapała”: wpadała czasem na drzewa i inne przeszkody. Chodziła więc na długiej smyczy typu flexi i to ja odpowiadałam za to, by omijała przeszkody – napięcie smyczy i lekkie pociągnięcie w pożądaną stronę. WAŻNE: trzeba zwracać uwagę nie tylko na drzewa, słupki itp., ale też na leżące patyki, gałązki, o które pies może zaczepić kufą i przestraszyć się lub zranić, włącznie ze zranieniem oczu. W żadnym wypadku nie wolno szarpać smyczą(!) – to dla psa sygnał: niebezpieczeństwo i jest niezwykle stresujący! Trzeba przewidywać co zrobi pies, żeby łagodnie nim kierować, a jednocześnie pozostawić mu inicjatywę w czytaniu wszystkich interesujących sik-maili i w wyborze pozostawienia własnych wiadomości 😉 Przed radykalną zmianą kierunku, przed wzięciem na ręce najpierw trzeba psa zawołać.
5. ZAWSZE zanim ją dotknęłam wypowiadałam jej imię – dzięki temu wiedziała, że jestem bardzo blisko i że najprawdopodobniej jej dotknę, dzięki czemu nie było reakcji lękowej na dotyk (niespodziewane dotknięcie, nawet gdy wiedziała, że jestem blisko powodowało kurczenie mięśni w miejscu dotknięcia, co świadczyło o reakcji lękowej, zanim zrozumiała, że to ja).
6. W domu krążyła niespokojnie niemal bez chwili odpoczynku – gdy ułożyłam ją na wersalce, zasypiała, ale spała „jak mysz na pudle”, więc trzeba było bardzo dbać o spokój w domu.Najchętniej spała obok mnie, bo wtedy zapewne czuła się bezpieczniej. O ile więc dotychczas nie sypiała na łóżku, to pozwoliłam jej sypiać na wersalce i ja sama przeniosłam się z komputerem na wersalkę, żeby mogła być blisko mnie.
7. Każda zmiana na „jej ścieżkach” wyprowadzała ją z równowagi i powodowała szybsze i bardziej uporczywe krążenie po znanych jej drogach. Dlatego bardzo trzeba było uważać, żeby nie postawić czegokolwiek w innym miejscu niż zazwyczaj.
8. Z powodu stresu zaczęła się załatwiać w domu (najczęściej oddawała mocz), czym się też stresowała, bo było to wbrew wyuczonym przez lata nawykom – dostała więc dziecięce pieluszki (wtedy jeszcze nie było pieluch dla psów), w których wycinałam dziurkę na ogonek. W jakiś sposób przyniosło jej to ulgę – może dlatego, że gdy się odwracała, to tam gdzie „kucnęła” nie było zapachu moczu, a ja ją od razu „przewijałam”.
9. Dla zmniejszenia stresu dostawała STALE środki uspokajające – stałe podawanie było bardzo ważne, po to by utrzymać właściwy poziom leku w ustroju i nie dopuszczać do zaostrzenia stresu.
10. Zrezygnowałam z wożenia jej samochodem, bo panicznie się bała – nie wiem dlaczego, może kojarzyła zapachy i hałas z niebezpieczeństwem (nigdy wcześniej nie bała się jazdy autem).
Tak więc istotne jest by BARDZO UWAŻNIE obserwować wszelkie drobne przejawy emocji psa – musimy pamiętać, że on nam nie powie, co będzie dla niego lepsze. Mówi do nas jednak całym sobą i to od nas zależy, czy zrozumiemy jego przekazy 🙂
Jak to się skończyło? Tak jak było do przewidzenia: sunia była ze mną (potem z córką, bo ja się znalazłam w szpitalu, ale córka zamieszkała u mnie, żeby psu nie zmieniać otoczenia!) jeszcze przez 1,5 roku i odeszła ze starości po prostu.
Czy warto było? Nie pytajcie, bo byłyśmy obie z nią tak związane, że żadna z nas nie umiała podjąć decyzji o eutanazji… a i sunia tak nas kochała i tak nam ufała, że gdybyśmy ją uśpiły, to – tak czułyśmy – zawiodłybyśmy tę ufność… <3 <3 <3 No i czy poddałybyśmy eutanazji kogoś bliskiego, tylko dlatego, że nie rokował powrotu do zdrowia?!
Mam nadzieję, że za Tęczowym Mostem biega swobodna i szczęśliwa, i bryka tak, jak brykała tutaj, do późnych lat swojego życia…