Pies wydaje się idealnym prezentem na każdą okazję. W filmach często uwiecznia się momenty, gdy dziecko otwiera prezent świąteczny/urodzinowy wyciągając z niego malutką, puchatą kulkę. Słodko? Zwykle cukierkowo i uroczo jest jedynie przez kilka pierwszych dni, a później zaczynają się wyboje we wspólnym życiu z czworonogiem. Nikt na zdjęciu z Instagrama nie pokaże gryzącego buty szczeniaka, prawda? Nagle okazuje się, że piesek to większy obowiązek niż wyglądało. Załatwia się na dywany i chętnie “detonuje” wszystko w zasięgu ząbków… i niedługo później trafia do schroniskowego boksu, bo stał się problemem.
Wielokrotnie słyszałam, że zwierzątka uczą dzieci odpowiedzialności. Jest to (według mnie) trafne stwierdzenie, ale często błędnie interpretowane przez rodziców i bliskich. Posiadanie psa, kota, a nawet chomika wiąże się w szeregiem wymagań i obowiązków. Zrzucanie ich wszystkich na biednego (przykładowo) 10-latka nie jest mądrym pomysłem. Nawet dorośli potrafią mieć problemy ze swoim pupilem, a co dopiero można wymagać od takiego dziecka?
Wyprowadzanie na spacery.
Wielu rodziców nie widzi problemu w wypuszczaniu swojej pociechy z pupilem na krótką przechadzkę wokół bloku bez żadnego nadzoru. Co mogłoby się stać? Naprawdę dużo! Wielokrotnie widziałam sytuacje, które mnie osobiście mroziły krew w żyłach. Dzieci wywracane przez szarpiące w przeciwnym kierunku psy mogą skończyć z poobdzieranymi nogami i rękami. Już nawet nie wspominam o wyrywaniu barków, a uwierzcie mi większy pies potrafi za mocno pociągnąć.
Kolejna rzecz to ucieczka psa. Czasem zdarzy się, że karabińczyk puści lub zwierzę wyskoczy z obroży… silniejszy pies może nawet wyrwać smycz z ręki! Teraz opcje zachowania się dziecka, które samodzielnie poszło z psem na spacer są (minimum) dwie: zacznie wołać pupila i nie mając żadnych efektów wróci do domu z oczami pełnymi łez albo zacznie biec za nim. Nie raz byłam świadkiem sytuacji, kiedy gonitwa biegła przez ulicę i skupienie na zwierzaku było takie, że… nikt nie rozejrzał się przebiegając przez jezdnię! Na szczęście kierowcy szybko reagowali, ale czasami nie da się w porę wyhamować i tragedia będzie gotowa.
Następny przykład sytuacji na spacerze to atak obcego psa. Często, gdy dochodzi do starcia między dwoma psami nawet dorośli nie potrafią znaleźć sposobu na rozdzielnie ich. Raczej nie chcemy, aby dziecko musiało być świadkiem takiego zdarzenia. Widok krwi i rozrywania słabszego psa na strzępy do przyjemnych nie należy, a trauma pozostanie na lata.
Kolejny przykład niebezpiecznej sytuacji? Pogryzienie przez naszego pupila przechodnia! Ktoś mógł prowokować lub zwyczajnie nie spodobać się naszemu psu. Większy czworonóg z łatwością pokaże “kto tu rządzi”, ale jakim kosztem? Przerażone dziecko, które nie utrzymało pieska przy sobie będzie miało poważne problemy nie tylko z osobą zaatakowaną, ale prawdopodobnie też do czynienia z policją.
Ostatnia sytuacja, która często ma miejsce szczególnie w dużych miastach to kradzieże psów. Raczej niewiele jest takich sytuacji, ale zdarzają się podobnie jak wszystkie wcześniejsze, więc czemu nie dmuchać na zimne? Istnieje garstka złodziei, którzy dosłownie potrafią wyrwać smycz z ręki i uciec z psem. Dziesięcioletnie dzieci nie wyglądają na trudnych przeciwników… A najgorszy w tym wszystkim jest fakt, że najczęściej obrywa za wystąpienie powyższych sytuacji właśnie dziecko.
Karmienie.
Na pozór proste zadanie potrafi stać się bardzo problematyczne, gdy zawsze musi wykonywać je dziecko. Długi powrót do domu ze szkolnego boiska, dodatkowa runda w ulubionej grze… niby normalna rzecz, ale pies przez ten dodatkowy czas musi siedzieć głodny. Często zdarza się później też zapomnieć o kolejnej porcji karmy… w ten sposób z czterech/trzech posiłków robi się jeden lub dwa. Efektem jest najczęściej utrata wagi, a powtarzanie takich sytuacji notorycznie może przyczynić się do wychudzenia.
Potrafi to działać też w drugą stronę: psy mają bardzo rozwinięty dar otrzymywania jedzenia na słodkie oczka (żebrania). Kto lepiej będzie udawał smutnego i poszkodowanego niż własny pupil? Jemu nie dasz dodatkowej porcji karmy, a może herbatnika ze stołu? Gwarantuję, że dziecko też będzie miało problem z oparciem się urokowi “smutnych” oczek. Nieuzasadnione powiększanie niezbędnej dziennej porcji jedzenia przyczynia się do nadwagi, a później otyłości. Dużo trudniej zrzucić u psa wagę niż po prostu pilnować, ile dziennie pyszności pochłonie psi pyszczek. Osoba dorosła dużo szybciej zobaczy problem i będzie potrafiła sobie z nim poradzić niż małoletni opiekun.
Wychowanie.
W Internecie można znaleźć setki nagrań, gdzie dziecko “trenuje” z psem komendy i inne sztuczki. W rzeczywistości obraz trochę odbiega od ukazanego na nagraniu momentu. Zwykle to rodzic trenuje z psem reagowanie na hasła-klucze (polecenia), a pies później przy dziecku jedynie powtarza nauczone zachowania. Dużo zależy od rasy i charakteru zwierzęcia, ale najczęściej młody opiekun nie udźwignie trudu związanego z wychowaniem pupila. Wielu dorosłych musi korzystać z usług osób bardziej doświadczonych. Wielokrotnie byłam świadkiem “wymuszania” przez dziecko posłuszeństwa na psie (przez krzyki, szarpanie smyczy, a nawet przemoc fizyczną!) z powodu irytacji i bezsilności wobec zwierzęcia. Skutki takie jak: wycofanie psa, lęk przed opiekunem, a nawet zachowania agresywne mogą być naprawdę opłakane i doprowadzić do tragedii!
A później co? “Oddam psa. Znudził się dziecku, zaatakował bez żadnego powodu, nie mam czasu się nim opiekować”. Nie możemy mieć wpływu na wszystko, ale zapobiegajmy takim sytuacjom, których możemy uniknąć reagując odpowiednio wcześnie!
To tylko kilka przykładów i sytuacji, które mogą, a nie muszą się wydarzyć, powodując wiele szkód na psychice psa i dziecka, a nawet zdrowiu! Myśląc o psie uwzględniajmy siebie na miejscu przewodnika oraz opiekuna zwierzęcia – nie zrzucajmy całej odpowiedzialności na własną pociechę. Zwykle taka praktyka przynosi więcej szkody niż pożytku.
81 Comments